زمینه و اهداف: هیپرپلازی خوش خیم پروستات و فتق مغبنی در مردان دو پدیده وابسته به سن بوده و با بالا رفتن آن به طور پیوسته و یکنواخت شیوع آنها با هم بالا رفته و تعداد قابل توجه مردان مسن بطور همزمان علایم هر دو بیماری فوق را دارند. ما در این مطالعه، معالجه همزمان هیپرپلازی خوش خیم پروستات و فتق مغبنی را با یک برش مشترک پره پریتونئال معرفی می کنیم.روش بررسی: در یک مطالعه مورد- شاهدی از شهریور ماه 1377 لغایت شهریور ماه 1384 تعداد 83 بیمار با علایم هیپرپلازی خوش خیم پروستات و فتق مغبنی در بیمارستانهای امیرالمومنین و امام خمینی تبریز پذیرش شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. و پس از انجام آزمایشات روتین و سونوگرافی دستگاه ادراری، سن بیماران، یک طرفه و دو طرفه بودن فتق، مستقیم یا غیر مستقیم بودن آن و سابقه ترمیم فتق ثبت گردید. در تمام بیماران برش طولی بین ناف و عانه انتخاب و ابتدا در جلوی مثانه در فضای پره پریتونئال محل فتق شناسایی و ترمیم و بعد از ثبت زمان لازم برای ترمیم فتق اقدام به پروستاتکتومی گردید (گروه 1). در این مدت 54 بیمار که فقط فتق مغبنی داشتند بعنوان گروه شاهد انتخاب (گروه 2) و با برش اینگوئینال تحت عمل ترمیم فتق مغبنی قرار گرفتند و نتایج بدست آمده با استفاده از T-Test و آزمون مجذور کای در برنامه SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از 83 بیمار مورد مطالعه در گروه 1 در زمان کنترل 3 بیمار حذف شدند و در 80 بیمار باقیمانده میانگین سنی بیماران 73.7 سال بود. در گروه 2 تعداد 54 بیمار تحت مطالعه قرار گرفتند و سن متوسط بیماران در این گروه 46.8 سال بود. تعداد کل ترمیم فتق در گروه یک 95 مورد و در گروه دو 66 مورد بود که از این 95 مورد در 75 مورد فتق اولیه و 20 مورد سابقه عود فتق داشتند. و از 66 مورد گروه دو در 60 مورد فتق اولیه و 6 مورد سابقه عود فتق وجود داشت. در گروه یک 65 مورد فتق یک طرفه و 15 مورد دو طرفه، 55 مورد در سمت راست و 40 مورد در سمت چپ بود. 80 مورد فتق غیر مستقیم و 15 مورد مستقیم بود. در گروه دو 42 مورد یک طرفه و 12 مورد دو طرفه، 34 مورد در سمت راست و 32 مورد در سمت چپ، 14 مورد فتق غیر مستقیم و 18 مورد مستقیم بود. متوسط زمان لازم برای ترمیم فتق در گروه یک 11.2 دقیقه و در گروه دو 35 دقیقه بود. عوارض زودرس از جمله هماتوم محل عمل و عفونت زخم در گروه یک دیده نشد. حال آنکه در گروه دو یک مورد (%1.5) هماتوم محل عمل مشاهده شد ولی هیچگونه عفونت محل عمل در گروه دو نیز روی نداد. بیماران گروه یک و دو به مدت 1-2 سال متوسط 16.2 ماه تحت کنترل قرار گرفتند. در این مدت در گروه یک درد مزمن محل عمل دیده نشد. ولی 4 مورد (%4.2) علایم عود فتق نشان دادند. و در این مدت در گروه دو درد مزمن محل عمل در یک مورد (%1.5) و عود فتق در دو مورد (%3) مشاهده شد.نتیجه گیری: پروستاتکتومی باز و ترمیم فتق مغبنی به روش پره پریتونئال را می توان به طور همزمان با یک برش مشترک انجام داد بدون اینکه میزان عفونت محل عمل و میزان عود فتق بالا برود. انجام این عمل جراحی ساده بوده و بخصوص در مردان پیر با سابقه عود فتق و یا فتق های مغبنی دو طرفه به مراتب راحت تر از انجام عمل جراحی بصورت مستقل و با برش جداگانه می باشد.

زمینه: هیپرپلازی خوش خیم پروستات از بیمارهای شایع مردان مسن است که در بسیاری از موارد نیازمند درمان می باشد. از طرفی میزان بروز فتق مغبنی نیز با افزایش سن بیشتر می شود و تعداد قابل توجهی از افراد با علایم بزرگی خوش خیم پروستات، بطور همزمان دارای فتق مغبنی نیز می باشند. اگرچه ترمیم فتق مغبنی همزمان با پروستاتکتومی سوپراپوبیک یکی از روشهای درمانی است، ولی بطور معمول استفاده نمی گردد. در این مطالعه برآن شدیم تا نتایج این شیوه جراحی را بررسی نماییم. روش کار: در این مطالعه 122 بیمار که در بیمارستان امام رضا(ع) تبریز تحت عمل جراحی همزمان پروستاتکتومی سوپراپوبیک و ترمیم فتق مغبنی با تعبیه مش پلی پروپیلن قرار گرفتند، از نظر نتایج و میزان عوارض بررسی شدند. یافته ها: از 122 بیمار مورد مطالعه، 38 بیمار(1/31%) فتق مغبنی دو طرفه داشتند و از مجموع 170 فتق، 29 مورد مستقیم و 141 مورد فتق غیر مستقیم بود. از 84 بیمار فتق یکطرفه، 33 مورد فتق طرف چپ و 51 مورد فتق طرف راست داشتند. زمان متوسط پیگیری بیماران 4/26 ماه ( 48-12 ماه) بود. در طی زمان پیگیری، موردی از عفونت محل عمل، هماتوم، درد مزمن و عود فتق مشاهده نشد. فقط 3 بیمار (5/2%) هیدروسل بعد از عمل داشتند. در تمام بیماران نتایج جراحی رضایت بخش بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، جراحی همزمان پروستاتکتومی و ترمیم فتق مغبنی با تعبیه مش پلی پروپیلن یک روش مناسب می باشد که به راحتی قابل انجام بوده و از نظر هزینه، مدت عمل جراحی و نتایج پس از عمل کاملا مناسب می باشد.

زمینه و اهداف: به کارگیری روش مش گذاری پره پریتونئال در فتق اینگوینال یکی از روشهای موفق در درمان فتقهای حجیم یا عودکرده محسوب می شود. ترمیم با مش طبق گزارش مراکز مهم عمل جراحی فتق نشانگر عود کمتر از %2 در فتقهای عود کرده یا حجیم می باشد.روش بررسی: از بین 2718 مورد بررسی در پرونده بیمارانی که فتق عمل شده اند در طی 5 سال در بیمارستان سینا 101 بیمار (99 مرد و 2 زن) تحت درمان به روش مش گذاری پره پریتونئال قرار گرفتند.یافته ها: نزدیک به تمامی بیماران شغل کشاورزی یا کارگری داشته و یا یک عامل تشدید کننده فشار بر دیواره شکم که در عود فتق یا ایجاد آن نقش دارد، به همراه داشته اند. جهت انتخاب بیمار برای مش گذاری، از طبقه بندی استوپا استفاده شد. در این سری طبق طبقه بندی فتقهای اینگوینال، 42 بیمار از نوع III و 59 بیمار از نوعIV  بودند. شصت و پنج بیمار تحت جراحی مش گذاری دوطرفه استوپا و 30 بیمار به طریق یک طرفه تحت ترمیم قرار گرفتند. شش بیمار باقیمانده نیز به طریق لاپاراسکوپیک ترانس أبدومینال تحت ترمیم مش گذاری واقع شدند. یکی از اهداف این مطالعه نشان دادن عوارض ضمن بستری و بعد از ترخیص بیماران بود. یک مورد عفونت زخم، یک مورد هیدروسل و هماتوم و یک مورد مرگ ناشی از بیماری زمینه ای (سیروز) از جمله عوارض عمده بستری بیماران بود.بحث و نتیجه گیری: %80 بیماران در عرض 2 هفته اول بعد از عمل به کارهای عادی خود پرداختند. در بررسی 5 ساله بعد از ترخیص بیماران فقط یک بیمار دچار عود مجدد شد که تظاهر آن بصورت فتق فمورال بود.هر چند مدت زمان بستری در مقایسه با روشهای ترمیم فتق طولانی و در این بررسی بطور متوسط 3.5 روز بود اما کاهش در عوارض، بازگشت سریعتر به فعالیت عادی روزانه و کاهش در عود فتق در انواع مشکل دار فتق از مزیت های ترمیم فتق به طریق پره پریتونئال است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: فتق ناحیه کشاله ران (اینگوینال) یک بیماری شایع در حوزه جراحی عمومی می باشد. روش های مختلف در ترمیم این فتق ها توصیف شده اند. در روش های نوین از مش صناعی جهت پوشاندن نقص موجود در دیواره استفاده می شود که شناخته شده ترین آن ها روش جراحی لیختن اشتاین می باشد. روش ترمیم لاپاروسکوپیک خارج صفاقی(TEP)  Totally Extraperitoneal Procedure روش جدیدتر در اصلاح فتق می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه ترمیم باز فتق به روش لیختن اشتاین با روش ترمیم لاپاروسکوپیک TEP و بررسی نتایج و عوارض این دو روش است.روش بررسی: از 50 بیمار مورد مطالعه، 25 بیمار جراحی لیختن اشتاین و 25 بیمار ترمیم لاپاروسکوپیک خارج صفاقی در فتق یک طرفه اولیه کشاله ران شدند. یافته های حین عمل ثبت و از طریق پرسشنامه پی گیری 12 ماهه بیماران از لحاظ مختلف انجام و مقایسه شدند.یافته ها: مدت زمان عمل جراحی و میزان عوارض ایجاد شده و فراوانی عود در دو گروه یکسان بوده اند، اما مدت بستری در بیمارستان و میزان درد پس از عمل و درد مزمن کشاله ران و زمان لازم جهت بازگشت به فعالیت روزمره به صورت معنی داری در بیماران عمل شده به روش ترمیم لاپاروسکوپیک خارج صفاقی کمتر از بیماران عمل شده به روش لیختن اشتاین بوده است.نتیجه گیری: می توان روش ترمیم لاپاروسکوپیک خارج صفاقی را یک روش مطمئن با نتایج مناسب و قابل قبول برای مبتلایان فتق دانست که اثرات قابل توجهی در بهبود کیفیت زندگی بیماران پس از عمل جراحی ترمیم فتق می گذارد. نتایج قابل قبول این روش جراحی مستلزم گذراندن منحنی یادگیری جراحی می باشد.

زمینه و هدف: مطالعه حاضر جهت مقایسه نتایج جراحی، عوارض و مدت زمان ترمیم لاپاروسکوپیک فتق اینگوینال در وضعیت ترندلنبرگ با ترندلنبرگ معکوس در مرحله دوختن پریتوان صورت گرفت.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی بیماران بعد از تشخیص فتق اینگوینال توسط جراح بر اساس روش نمونه گیری Block randomization وارد مطالعه شدند. روش جراحی به صورت پره پریتونئال از راه شکم بود. در مرحله انتهایی (Repritonealization) در گروه مورد در وضعیت ترندلنبرگ معکوس 15 درجه قرار گرفتند. گروه شاهد در طول عمل در وضعیت ترندلنبرگ 15 درجه قرار داشتند بیماران روز بعد از جراحی در بیمارستان و یک هفته پس از جراحی بیمار توسط جراح ویزیت شده و از نظر بروز عوارض مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: در این مطالعه 20 نفر با روش ترندلنبرگ و 19 نفر به روش ترندلنبرگ معکوس حین دوختن پریتوان جراحی شدند. در بررسی عوارض پارگی پریتوان در 9 بیمار (23%) خون ریزی از پوست تنها در یک بیمار (2.6%) مشاهده شد. کشش پریتوان حین ترمیم در 33 بیمار (84.6%) وجود داشت و مدت دوختن پریتوان در بیماران تحت لاپاروسکوپی در وضعیت ترندلنبرگ، بیش تر از بیماران تحت ترندلنبرگ معکوس بود. شدت درد روز اول پس از عمل در بیمارانی که دوختن پریتوان در وضعیت ترندلنبرگ انجام شد به طور معنی داری بیش تر بود. هم چنین زمان بازگشت به کار، مدت زمان بستری و فعالیت روزانه نیز در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: طبق نتایج مطالعه حاضر دوختن پریتوان به روش ترندلنبرگ معکوس زمان کمتری از نظر جراحی و دوختن پریتوان می برد و البته تفاوتی از نظر عوارض کوتاه مدت میان دو گروه مشاهده نشد.

سابقه و هدف: روش ترمیم فتق شکمی پیچیده در شرایط اورژانسی چالش بزرگی را برای جراحان در سراسر جهان تحمیل می کند. استفاده از مش پلی پروپیلن به دلیل نگرانی زیاد در مورد خطرات عوارض آن، می تواند بسیار چالش برانگیز باشد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی ایمنی و کارایی مش پلی پروپیلن در فتق شکمی پیچیده در شرایط اورژانسی است. مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر بر روی 60 بیمار با فتق شکمی پیچیده که نیاز به جراحی اورژانسی داشتند (مسدود شده و یا خفه شده) انجام شد. موارد بر اساس نوع ترمیم به دو گروه ترمیم با مش پروتز و ترمیم با بخیه تقسیم شدند. بیماران به طور متوسط 14/2 ماه پس از عمل پیگیری شدند که طی آن عفونت جراحی، تشکیل سروما و میزان عود در هر دو گروه بررسی شد. یافته ها: نوع شایع فتق که در این تحقیق با آن مواجه شدیم، فتق پارانافی بود که 80% (48 بیمار) از کل بیماران را درگیر کرده بود و پس از آن فتق پارانافی عودکننده (11/66%) قرار داشت. عفونت جراحی سطحی و سروما در 15/38% (4 بیمار) در گروه مش و در 8/82% (3 بیمار) در گروه ترمیم با بخیه بدون تفاوت معنی دار ایجاد شد. میزان عود در گروه بخیه 8 نفر (23/52%) و در گروه مش 2 نفر (7/69%) بود؛ اگرچه این تفاوت معنی دار نبود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که استفاده از مش پروتز در ترمیم فتق اورژانسی دیواره شکمی، انتخابی قابل قبول با عوارض کمتر است.

زمینه و هدف: درمان استاندارد فتق اینگوینال در کودکان ترمیم جراحی است. این عمل شایعترین عمل جراحی در کودکان است. اگر چه روش های باز سنتی همچنان اساس ترمیم فتق اینگوینال را تشکیل می دهند اما مزایای شیوه لاپاراسکوپیک آن را به یک روش ارزشمند مبدل ساخته است.مواد و روش ها: بیمارانی که تحت ترمیم فتق اینگوینال توسط یک جراح قرار گرفته بودند به دو دسته ترمیم باز و ترمیم لاپاراسکوپیک تقسیم شدند. هر گروه از 45 بیمار تشکیل شده بود. بیماران یک روز، یک هفته و سه ماه بعد از جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. عفونت محل جراحی، درد مزمن بعد از عمل و هیدروسل، تورم بیضه، اندازه اسکار و طول عمل برای هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از آزمون های تی و مجذور کای مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نود بیمار (73 مذکر و 17 مونث) مورد ارزیابی قرار گرفتند. سن متوسط بیماران در گروه باز و لاپاراسکوپیک به ترتیب 4.1±4.74 و 3.89±5.02 سال بود.پنجاه بیمار (61%) دارای فتق سمت راست، 26 بیمار (29%) دارای فتق سمت چپ و 9 بیمار (10%) فتق اینگوینال دوطرفه داشتند. شیوع تورم بیضه و اندازه اسکار بطور قابل توجهی در گروه باز بیشتر بود (0.000>P). هیچ مورد عفونت یا هیدروسل در دو گروه مشاهده نگردید. مدت زمان عمل در ترمیم لاپاراسکوپیک بطور قابل توجهی طولانی تر بود (0.000>P).نتیجه گیری: این نتیجه حاصل می شود که روش لاپاراسکوپیک می تواند جایگزین مناسب در بیماران فتق اینگوینال دوطرفه و همچنین دختران (بعلت نتایج بهتر زیبایی) بجای روش های باز باشد.

در این گزارش مدیریت بیهوشی و تکنیک تنفس مصنوعی در درمان جراحی فتق دیافراگمی ناشی از ضربه در یک قلاده سگ توصیف شده است. یک قلاده سگ ماده 5 ماهه از نژاد تریر با وزن 8 کیلوگرم با تاریخچه تصادف با اتومبیل جهت درمان شکستگی استخوان ران به درمانگاه ارجاع شده بود. در معاینات فیزیکی قبل از بیهوشی افزایش تعداد تنفس و تنگی نفس مشاهده شد. مشاهدات رادیولوژیک و سونوگرافی حاکی از وجود فتق دیافراگمی بود. در لاپاراتومی اکتشافی پارگی دیافراگم و جابجایی طحال، چادرینه، کبد و معده به داخل قفسه سینه مشاهده شد. در این گزارش اهمیت معاینات دقیق بالینی و ارزیابی بیمار قبل از عمل، مدیریت بیهوشی و مراقبت های حین عمل و تدارک تهویه ریوی و اکسیژن رسانی کافی در حین جراحی مورد بحث قرار گرفته است.

طی 6 سال (1377-1372) تعداد 98 بیمار را (77 زن و 21 مرد) با محدوده سنی 85-2 سال (میانگین 51.3 سال)، با تشخیص هرنی انسزیونال به علت لاپاراتومی قبلی، که بوسیله مولفین، تحت عمل جراحی ترمیم با پروتز مرسیلین به روش های مختلف قرار گرفتند، مورد مطالعه قرار دادیم. شایع ترین عمل جراحی اولیه منجر به هرنی انسزیونال و ترمیم با پروتز گردیده، شامل ترمیم اولیه هرنی جدار شکم در 30 مورد و اعمال ژنیکولوژی در 29 مورد است. دو مورد از بیماران ما کودک بوده اند که بدنبال امفالوسل نوزادی دچار هرنی بسیار حجیم جدار شکم بوده اند که پس از انجام پنوموپریتوان تحت درمان قطعی ترمیم هرنی با پروتز قرار گرفتند.بر طبق گزارشات ثبت پرونده در 72 مورد مطالعه بروز هرنی در 27 مورد (37.5 درصد) طی سال اول پس از عمل جراحی اولیه بوده است. عفونت زخم، عامل سببی ایجاد هرنی در 34.9% موارد، مورد مطالعه بوده است. محدوده وزنی بیماران ما به جز دو کودک، در محدوده 125-45 کیلوگرم (متوسط 73.8 کیلوگرم) بوده است که بالاتر از گروه شاهد با میانگین 60.6 کیلوگرم بوده است. تکنیک های بکارگیری مش شامل در Rives-stoppa در 60.2%؛Onlay  در 27.5%، 8.1%Underlay  و مش دو لایه در 4.1% بوده است. اقامت متوسط بیمارستانی 9.2 روز بوده و پی گیری بیمارستان از 18 ماه تا 84 ماه بوده است.دو مورد فوت به علت مشکل قلبی تنفسی بعد عمل جراحی داشته ایم. همچنین در 15 مورد (15.3%) و عوارض بعد از عمل ایجاد شده است که شامل نکروز لبه های پوست 3 مورد، عفونت دیررس 2 مورد، عفونت زودرس 2 مورد، فیستول روده ای 2 مورد، سروما 4 مورد و نارسایی تنفسی 1 مورد بوده است که تنها در یک مورد به علت عفونت دیررس مجبور به برداشتن کامل پروتز گردیدیم و در یک مورد عود هرنی به علت گسیختگی نسبی قسمت فوقانی پروتز وجود داشته است. اکثریت موارد خطاهای تکنیکی مانند سروما و فیستول روده ای در روش Onlay بوده است و روش انتخابی ما تکنیک استوپا - ریوس با پروتز مرسلین می باشد. به علت عوارض سوزن رورین اخیرا ما از ابزاری که بوسیله خودمان ابداع شده است (Maddah & Mahrabi mesh needle) برای تثبیت مش در طریق Rives- stoppa سود برده ایم.